Wielrenblad in het spoor van: Eroica Limburg

Zelden zijn we zo enthousiast geweest toen we afgelopen jaar vernamen dat de bekende Eroica-organisatie uit Italië in Limburg zou neerstrijken met een nieuwe versie van deze vintage toertocht.  Op zaterdag 1 juli reden meer dan 500 deelnemers onder een stralend blauwe hemel door de grensstreek van Limburg. Wij reden ook mee.

Eroica, Italiaans voor heroïsch, staat voor wielrennen in de puurste vorm. Even terug in de tijd, rijden op stalen rossen van voor 1987. Schakelen doen we op de buis, de koersschoenen zitten in de riempjes goed vastgesjord aan het pedaal en de worstenhelm is van zolder gehaald. Beleven en genieten in retro-stijl is het devies op deze mooie zomerse zaterdag. Welkom bij Eroica Limburg!

Limburg en fietsen dat hoort bij elkaar. Net zoals Brabant en Guus Meeuwis, of Zeeland en mosselen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de bedenker van Eroica, Giancarlo Brocci, zich geen moment bedacht toen de organisatoren Iwan en Richard hem benaderden voor een Limburgse editie van Eroica.

Over het leven van Brocci kan een boek worden geschreven. De fietsgekke arts is niet alleen de bedenker van Eroica maar ook van de wielerwedstrijd Strade Bianchi. Brocci mag een heel peloton profs en oud-profs tot zijn beste vrienden rekenen. Met deze steun en een uitgekiende PR-campagne verovert Eroica stilaan de wereld. Naast de moedereditie in Gaiole, bestaan er inmiddels acht edities verdeeld over vier continenten. De Limburgse wegen kennen geen geheimen meer voor het merendeel van de wielrenners in Nederland en ver daarbuiten. Daarom is het ook zo mooi dat de organisatie van Eroica Limburg goed heeft gekeken naar alternatieve routes. Routes die niet per definitie over verharde wegen lopen. Integendeel zelfs. Men heeft zich in Limburg een voorbeeld gesteld aan de Strade Bianchi. Gravelpaden, veldwegen en alles wat een beetje onverhard is, is opgenomen in het parcours. Het resultaat mag er dan ook zijn. Een juweel van een parcours. Afwisselend, soms uitdagend, maar bovenal zeer bijzonder.

Het bijzondere karakter van de Eroica Limburg route zit hem niet alleen in het wegdek en de omgeving. Eroica hecht ook veel belang aan de beleving naast de fiets. Dit begint al bij het ophalen van de startbescheiden. Deze zitten mooi verpakt in een ouderwetse voedingszak, een zogenaamde musette. Het startnummer is met de hand geschreven op een katoenendoek. Een eigen Eroica biertje in een mooie fles van Brand Bier ontbreekt ook niet. Over alles is goed nagedacht om de deelnemer een unieke nostalgische ervaring te bieden.

Festival

Een ander belangrijk onderdeel van Eroica is de combinatie van wielrennen met muziek en lekker eten. Hier kunnen de Limburgers hun uitstekende gevoel voor joie de vivre helemaal op botvieren. Het festivalterrein in Valkenburg ademt Eroica-sfeer. Mooi om te zien dat dit festival een breed publiek aantrekt. Muziekliefhebbers, families met kinderen die naar de nostalgische kermis gaan, liefhebbers van lekker eten en uiteraard de mannen en vrouwen die het liefst elke minuut met fietsen bezig zijn. Het bier loopt uit de kranen, de geur van heerlijke streekgerechten die de foodtrucks produceren komt je tegemoet en de dj speelt lekkere vintage-deuntjes. Je wilt hier gewoon blijven hangen in je ligstoel en strozakken die her en der verspreid liggen.

Als laat in de nacht de laatste klanken van de live band op het festivalterrein verstommen zoeken wij ons bed op in Valkenburg. De wereldwielerstad ligt te slapen, althans op de feestgangers na in een van de vele cafés in de Grote straat. Bij hotel Tummers aan de Stationsstraat mogen we ons zelf binnenlaten voor een heerlijke nachtrust. Morgen rijden we de 160-kilometer-versie van Eroica.

Start

De start van de rit vindt plaats in het historische centrum van Valkenburg naast de nieuwe Geulpoort op het Theodoor Dorrenplplein. Patrick, eigenaar van Cup&Vino, serveert aan elke deelnemer lekkere espresso. Een welkom begin van de dag. Om ons heen hebben zich al verschillende deelnemers verzamelt, en niet de minste. Oud Tour de France-winnaar Jan Janssen sleutelt nog wat aan zijn fiets. Leo van Vliet, koersdirecteur Amstel Gold Race, staat met een lach naast zijn originele TI-Raleigh fiets. Adrie van der Poel kletst wat bij met voormalig topspurter Eric Zabel. Het voelt als een hele eer om deel te nemen. Iedereen heeft zich gehuld in oude koerskleding, het ene oude fietsje ziet er nog mooier uit dan het andere.

Het startschot klinkt van de eerste editie van Eroica Limburg. Mensen beginnen spontaan te applaudisseren als we door Valkenburg richting de grotten rijden. Grotten? Ja je leest het goed, de eerste bijzondere plek die we aandoen zijn de bekende grotten van Valkenburg. Zestig meter onder de grond ‘warmt’ het Eroica peloton zich op voor de eerste beklimming van de dag: het monument van het Nederlandse wielrennen, de Cauberg. En dat is best nog even wennen. Met een full carbon fiets is de Cauberg al een uitdaging. Laat staan met een oude Specialized uit 1988. Na deze bijzondere opening laat de Limburgse grensregio zich weer van de beste kant zien. De ene prachtige passage volgt de andere op. Heuvel op en af, draaien en keren, kruiswegen, holle wegen, kastelen, hoeves, trekpaarden. Fotomomenten te over.

Rustplaats

De eerste rustplaats dient zich ook al aan. Net over de grens bij Noorbeek ligt landgoed Altembrouck. We rijden de binnenplaats binnen waar een harmonicaspeler ons verwelkomt.

Het buffet met heerlijke sandwiches en soep staat klaar. Er wordt genoten van elkaars verhalen. Een koppel danst op de mooie deuntjes. Wat een ambiance. De verschillende rustplaatsen langs de route zetten nadrukkelijk in op streekgerechten. Geen sportrepen of koeken die de houdbaarheidsdatum zijn gepasseerd. Nee, niets van dat. Huisgemaakt zuurvlees, asperges, beenhammetjes en fruitsappen van de Limburgse boomgaarden sieren de menu’s.

Over de grenzen

De route slingert over de grenzen heen. Dan zijn we weer in België, dan weer in Limburg en zelfs nog een paar kilometers in Duitsland. Dit grensoverschrijdende karakter met de open grenzen is lastig uit te leggen aan een koppel uit Nieuw-Zeeland die speciaal voor Eroica zijn overgekomen en even de oriëntatie kwijt is. Zeker als we op het Drielandenpunt staan. ‘What do you mean with my left foot stands in Belgium and my right in Germany?’ Leg dat dan maar eens uit. Deze gespreken kunnen ook alleen maar gevoerd worden in de grensoverschrijdende wielerprovincie Limburg.  We realiseren ons dat niet altijd als we in Limburg fietsen, het blijft uniek dat organisaties in de grensstreek de kansen en mogelijkheden over de grenzen heen zien én grijpen. Dit heeft vermoedelijk iets met het DNA van de Limburgers te maken. Die zijn het natuurlijk al decennialang gewend om over de grenzen heen samen te werken.

Heroïsme

We naderen de laatste twintig kilometer van de 160-kilometer-route. Het weer blijft goed ondanks een paar onheilspellende wolken die ons inmiddels begeleiden. De finale is aanstaande. En wat voor een finale. We rijden op het plateau van Margraten, prachtige wolkenluchten contrasteren met de weidse blik over de velden. In de verte zien we een witte toren. We naderen deze via een glooiende veldweg dwars door de velden. Aan de linkerzijde openbaart zich plotseling een groot ‘park’ met witte kruizen. We realiseren ons nu pas dat we de Amerikaanse begraafplaats in Margraten passeren. Een indrukwekkender beeld hebben we zelden op een racefiets meegemaakt. Meer dan 8000 jonge mensen liggen hier begraven. Stuk voor stuk helden die hun leven gaven voor onze vrijheid. Eroica, het heroïsche verhaal op de fiets neemt ons even mee naar een totale andere blik op heroïsme.

Woorden schieten te kort. We stappen even van de fiets en nemen het beeld goed in ons op. De stilte wordt onderbroken door rammelende kettingen die dansen op oneffenheden van een veldweg. Ook wij stappen weer op de fiets. Op weg naar Wijlre waar een laatste bijzondere ervaring op ons wacht.

Bier waar Limburg trots op is

Wijlre een dorpje van een paar duizend inwoners is vooral bekend vanwege de Brand bierbrouwerij. De oudste brouwerij van ons land ligt naast de kerk. Waar anders hoor ik je zeggen. Eens. De kerk en een goed glas bier gaan hand in hand. Normaliter passeren we de brouwerij op weg naar de beklimming van de Dodeman of op weg naar Valkenburg. Maar deze keer mogen we bij hoge uitzondering over het terrein van de brouwerij fietsen. Tienduizenden flesjes en fusten Brand-bier lachen ons aan terwijl wij de laatste energie die in ons lijf zit aan het opsouperen zijn. We laten de brouwerij achter ons en denken alleen nog aan de finish in Valkenburg. We kijken uit naar de kussen van de rondemissen, de medaille die we omgehangen krijgen en het feest op het festivalterrein.

Langzamerhand fietsen we niet meer alleen, maar wordt het peloton alsmaar groter op weg naar de finishlijn. De klanken van de livemuziek komen ons tegemoet als we achter een oudere heer met een gelige trui het terrein opdraaien. We houden ons netjes achter hem als de speaker de man in de gele trui verwelkomt. ‘Dames en heren, uw applaus voor de winnaar van Parijs Roubaix, Parijs-Nice, winnaar van de Vuelta, wereldkampioen bij de profs en winnaar van de Tour de France, dames en heren een groot applaus voor… Jan Janssen.’ Dit is toch wel kers op de taart na een al onvergetelijke dag. De ritwinst is ons niet gegund maar we staan wel op de ‘finishfoto’ met de grootste Nederlandse renner allertijden. De langverwachte kussen van de ronde missen slaan we natuurlijk niet af als we richting de bar lopen. Op weg naar bier en de vele sterke verhalen van onze medecoureurs. Wij komen al gauw tot een conclusie: Eroica Limburg dat moet je zelf beleven!

Wil jij de volgende keer ook meerijden in het spoor van Eroica Limburg? Houd dan zeker de website in de gaten voor de derde editie! De voorinschrijving begint vanaf 1 december 2017 en early birds kunnen bovendien ook profiteren van een zacht prijsje!