Emilia Romagna – Verucchio Rimini

Om vijf uur ’s ochtends verzamelen we om de laatste spullen in onze Ford-bus te pakken voor onze reis naar Italië. Verucchio wordt als eerste bestemming ingetoetst en de navigatie berekent dat we minimaal vijftien uur onderweg zullen zijn. Met vijf vrouwen in één bus moet dat goedkomen, er is in ieder geval genoeg te bespreken. Na drie dagen in Verucchio rijden we naar Rimini, de badplaats die vanwege het goede uitgaansleven vooral populair is bij jongeren. Wij gaan deze keer vooral op zoek naar de hotspots op fietsgebied.

In de namiddag stuurt de navigatie ons langs Rimini het binnenland in. Zonder te twijfelen, draaien we een smalle straat in die ons over een bergtop leidt. De weg wordt smaller en smaller tot er alleen een gravelpad over is, toch gaan we door. De navigatie zal het wel weten. Op een gegeven moment wordt het terrein zo grof dat we toch maar draaien, al is dat op deze ‘weg’ makkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig draait Ilona haar hand hier niet voor om en zet ze binnen no-time koers in de juiste richting. Al snel zien we bovenop een heuvel Verucchio liggen, een prachtig oud Italiaans dorp omringd door een heuse stadsmuur. Eenmaal boven rijden we een binnenplein op – we geloven haast niet dat dit onze eindbestemming is. Bij een restaurant vragen we de weg naar het hotel, dat meteen om de hoek blijkt te liggen. We rijden een smalle straat door en draaien rechtsaf steil naar beneden om te parkeren. De parkeerplaats van hotel Oste del Castello is bedekt met kasseien en het geheel doet bijna sprookjesachtig aan. We worden hartelijk ontvangen en kunnen direct aanschuiven voor het diner.

Familie Malatesta
Het restaurant bevindt zich in het oude gedeelte van het hotel, met grotten die dateren van 1300 na Christus. Het gebouw was vroeger in het bezit van de machtige familie Malatesta en dat kan je goed terugzien. De wijnkelder is, net als het eten, indrukwekkend te noemen, er worden alleen seizoensgebonden gerechten geserveerd en met alles komt een speciale wijn. Als we het derde glas wijn beleefd afslaan kijkt de ober iets afkeurend, hij lijkt het niet eens met onze beslissing. De volgende ochtend hebben we afgesproken om een tocht te maken met onze gids Andrea en we willen graag goed voor de dag komen. Hij gaat over een paar dagen meedoen met het WK voor journalisten in Oudenaarde, dus hij moet wel in vorm zijn. Zijn trainer heeft opdracht gegeven rustig aan te doen en de door ons geplande 100 kilometer is hem iets te veel. Als alternatief stelt hij een mooie ronde van 50 kilometer voor, wat ons als opwarmer voor de rest van de week ook goed in de oren klinkt. We kunnen niet vertrekken voordat er een foto is gemaakt bij de fontein op het plein, een trekpleister voor de lokale fiets community.

Romantische route
Eenmaal op de fiets vertelt Andrea ons enthousiast over de omgeving en maakt hij foto’s die hij direct op Facebook deelt, tot wij het wel genoeg vinden en besluiten het tempo op te voeren. De klimmetjes lenen zich om de benen eens goed te testen, zonder te lang door te lopen. De druivenstruiken en olijfbomen langs de wegen maken het plaatje compleet: wat is het fietsen hier genieten. De route die wij volgen heet niet voor niets de romantische route, het doet zijn naam eer aan. Als we met een scherpe bocht steil omhoog een dorpje inrijden besluiten we een koffiepauze in te lassen. Volgens Andrea zijn we op de helft, we hebben dan ook bijna veertig kilometer gereden. De lokale bevolking heeft het terras ook gevonden en we proberen zo goed en kwaad als het gaat te communiceren terwijl Andrea druk bezig is met het bijwerken van zijn social media. De mannen op het terras vinden het fietsen maar wat interessant en één van hen pakt een helm van de grond en doet alsof hij in de koers zit.

Haarspeldbochten
Het grote voordeel van een beklimming voor de koffiepauze is de dubbele beloning erna. Niet alleen door de aanvulling van de reserves, maar als je het mij vraagt nog meer door de afdaling. Andrea heeft er zin in en sprint bij ons weg. Dit laten wij niet op ons zitten en we zetten de achtervolging in. De afdaling is snel en heeft enkele hele mooie haarspeldbochten. We dalen tussen de olijfbomen naar beneden, maar veel tijd om rond te kijken is er niet. Door de lengte van de afdaling krijgen we toch heel wat mee van de omgeving. Wat is het hier mooi. Via landweggetjes rijden we verder richting de grote weg naar Rimini. We passeren het oude landhuis van de familie Malatesta dat er nu wat verlaten uitziet, maar niet minder indrukwekkend. Op de weg naar Rimini zwaait Andrea af naar zijn huis en rijden wij met z’n vieren door richting Verucchio.

Spa
Doordat het dorp op een heuvel is gebouwd ontkom je er niet aan om de laatste kilometers te klimmen. Stiekem vinden we dat helemaal niet erg, vooral niet omdat deze klim ons langs druivenranken voert. Aan de voet van de klim passeert een scootertje onze groep en wordt de finale ingezet. Terug in het hotel bergen we de fietsen op in de speciale ‘bikeroom’ die het hotel heeft ingericht voor de gasten. Dit is een beveiligde kamer waar alle benodigdheden aanwezig zijn, naast praktische hulpmiddelen als een fietsenstandaard voor het schoonmaken is er ook gedacht aan routekaartjes zodat je makkelijk een mooie route kan fietsen. De routes variëren van 50 tot zo’n 130 kilometer, met weinig of juist veel hoogtemeters. Een helemaal vlakke rit zit er in deze omgeving niet in. Na de lunch is het tijd om de spa te ontdekken, die net als het restaurant in de grotten onder het oude gedeelte van het hotel is gebouwd. Het is er klein maar fijn, met een zwembad waar je niet echt kan zwemmen, maar prima kan ontspannen en een mooie sauna. Ideaal als afsluiter van de dag.

San Marino
Naast onze avonturen op de fiets is er ook tijd voor sightseeing. De stad San Marino ligt op slechts twintig minuten rijden van Verucchio en is niet te missen omdat het ook op een heuvel is gebouwd. We parkeren de auto zo hoog mogelijk: we blijven tenslotte wielrensters en gaan op ontdekkingstocht. Na wat shoppen lopen we over de muren die de stad omringen, vanaf waar we een mooi uitzicht over de hele omgeving hebben.Een bezoek aan de stad is zeker een aanrader. In de verte zien we Rimini, onze volgende bestemming, al liggen.

Rimini
Waar het binnenland rustig is, is Rimini zelfs in het naseizoen druk. Wij zijn hier eind september en het is al een stuk minder vol dan in het hoogseizoen, maar het contrast met de voorgaande dagen is groot. De ligbedden op de stranden liggen er verlaten bij en in ons beach hotel wordt hele andere muziek gedraaid. Het nachtleven gaat gewoon door, al zijn de grote discotheken al gesloten. Wat het fietsen in deze omgeving betreft zijn onze verwachtingen niet zo hoog. Als onze gids Salvatore ons de volgende ochtend op staat te wachten zien wij dat hij niet de enige is. Blijkbaar heeft Andrea het hotel al ingelicht over onze komst en wilde Luca, een andere gids, ons ook ontmoeten voordat hij naar zijn werk in een restaurant vertrekt. De route voert langs het vliegveld van Rimini, dat alleen wordt gebruikt door militaire vliegtuigen en privéjets van met name rijke Russen. De omgeving knapt op als we de stad en omliggende wijken verlaten.

Via Panoramica Adriatica
We rijden richting Pesaro en slaan nog voor Ponte Nuovo linksaf het ‘Parco Regionale del Monte San Bartolo’ in. Dat klinkt net zo veelbelovend als het is. De weg loopt omhoog en vlak voor de kust rijden we de Via Panoramica Adriatica op. Een glooiende weg met prachtig uitzicht op het park en de Adriatische Zee. Salvatore blijft al die tijd bij onze groep en vindt het niet erg als we een finale rijden richting de koffiestop. Ondanks dat we niet in het hoogseizoen naar Rimini zijn gekomen is de temperatuur aardig opgelopen tot zo’n dertig graden, waar het normaal gesproken rond de twintig graden is. We kunnen wel wat verkoeling gebruiken. Na de stop laat Salvatore ons een verscholen uitkijkpunt zien, waar we mooie foto’s kunnen maken met uitzicht op Rimini. Onze verwachtingen zijn meer dan overtroffen en vol verhalen keren we terug naar het hotel. Door het mooie weer besluiten we de rest van de dag bij het strand van Gabbice Mare door te brengen, het punt waar de Via Panoramica eindigde. Om de week op gepaste wijze af te sluiten besluiten we in de avond uit eten te gaan in het oude centrum van Rimini. Houd er rekening mee dat de restaurants Italiaanse tijden hanteren en dus niet voor halfzeven openen. Bij één van de winkels in het centrum vragen we welk restaurant een echte aanrader is en de eigenaresse wijst ons de weg. Toevallig blijkt dit het restaurant te zijn waar Luca werkt, de collega van Salvatore die ook een “bike guide” is. Over het eten is niets te veel gezegd, het is de perfecte afsluiting van een verrassend mooie week.

Benieuwd wat deze route nog meer te bieden heeft? Dit artikel is afkomstig uit Wielrenblad Magazine 2016 #1. Mocht je dit magazine gemist hebben dan kun je deze bestellen in onze webshop. Voor het gemak kun je ook abonnee worden zodat je geen nummer meer hoeft te missen!