GRANFONDO CAMPAGNOLO ROMA

Ik heb mij laten vertellen dat een Granfondo grofweg te vergelijken is met een toertocht in Nederland, maar dan extremer. Natuurlijk ken ik de Marmotte, maar over een Italiaanse Granfondo hoor je minder vaak. De meeste rijders maken een echte wedstrijd van de tocht. De organisatie stimuleert dat door tijdmetingen langs het parcours en eindprijzen voor verschillende categorieën te geven. Mijn voornemen is om er eens géén wedstrijd van te maken en vooral te genieten. Ik ben benieuwd of dat lukt.

Tekst: Rozanne Slik

Het is zaterdagochtend 04:00 als de wekker gaat. Gisteren, vrijdag 11 oktober, was de openingsdag van de Bikemotion. Er kwamen veel lezers naar onze stand en niet alleen om de release van Wielrenblad nummer 3 2013 te vieren met Corona en pizza. Het was erg gezellig en ik viel als een blok in slaap toen ik thuis kwam. Nu stap ik half slapend de auto in om even later in Rotterdam in de miezerregen en het donker, richting het vliegveld te lopen. Vanaf The Hague Airport vliegen we naar Rome om de Granfondo Campagnolo Roma mee te maken.

Meer dan drieduizend renners
Ik vind het spannend. In Rome begint het besef te komen dat ik morgen toch echt 162 kilometer ga rijden. Met een hele grote groep andere renners. Meer dan drieduizend. Om mezelf goed voor te bereiden heb ik wat extra toertochten in Nederland gereden. Vooral om aan de lange afstand te wennen. Het rijden in een peloton ben ik wel gewend en de afstand moet geen al te groot probleem zijn, toch twijfel ik of ik niet beter op safe kan spelen en de 105 kilometer moet gaan rijden. Om de 162 kilometer aan te kunnen zal ik een groepje moeten vinden en ik weet natuurlijk niet of dat zal lukken. Laat drieduizend mannen en wat vrouwen los in een wedstrijd en het ‘één voor allen, allen voor één’-principe wordt al snel aan de kant geschoven.Bij de inschrijving aangekomen blijkt het parcours voor alle deelnemers ingekort te zijn naar 104 kilometer. Dat is alvast één zorg minder.

Op de hotelkamer ontdek ik wat er precies in de goodiebag zit die iedere deelnemer bij de inschrijving heeft gekregen. De twee grote bidons, reepjes, energiegel, reclamefolders en wat snoepjes zijn niet zo verrassend, maar het fietsshirt dat in de tas zit wel. Het is niet zomaar een wielershirt, maar het topmodel van Sportfull met daarop een speciaal voor de Granfondo Campagnolo Roma ontworpen design. Het shirt past precies en voordat we gaan eten speld ik mijn rugnummer alvast op en leg alles klaar wat ik mee wil nemen in de achterzakjes. Morgenochtend zal er voor de start weinig tijd zijn om dit te doen en op deze manier is de kans klein dat ik iets vergeet.

De locatie waar we vanavond gaan eten is heel bijzonder. Verscholen langs de eeuwenoude Via Appia Antica ligt restaurant Hostaria Antica Roma. Paolo, de eigenaar, vertelt graag alles over de geschiedenis van de locatie en de beroemdheden die hier eerder hebben gegeten. Ik zal niet alles verklappen, maar de muren rond het gedeelte waar je buiten kan eten moet je zeker gezien hebben. Dit zijn namelijk restanten van eeuwenoude graftombes. Niet heel smakelijk als je het mij vraagt, maar zeker heel bijzonder en het verhaal wordt met passie verteld. Het eten is gelukkig ook een aanrader. Het zijn heerlijke, historische gerechten uit Rome.

Startschot
Zondagochtend gaat de wekker weer vroeg. Alles ligt gelukkig al klaar en ik kan snel, met fietskleren aan, naar het ontbijt. De start is om acht uur en ik wil niet te laat aanwezig zijn. De Italianen waar ik mee op pad ga denken daar anders over, die nemen alle tijd door wat extra minuten te slapen, te ontbijten, zichzelf te soigneren en daarna naar beneden te komen. Speciaal voor de Granfondo kreeg ik een met Campagnolo Electronic Powered Shifting (EPS) afgemonteerde fiets en de nieuwste Bora Ultra 35 millimeter velgen om het plaatje compleet te maken. Na wat kleine oefenrondjes om het schakelen onder de knie te krijgen rijden we vol goede moed naar de startlocatie. De start is vlak naast het Colosseum en in tegenstelling tot gistermiddag is het nu heel rustig op de heenweg. Behalve wat fietsers, begeleidende auto’s en motoren is er amper verkeer op de wegen te vinden.

Ik heb startnummer 85, wat betekent dat ik in het voorste vak mag staan. Het is al snel duidelijk dat de startvakken niet zo serieus worden genomen door deelnemers en organisatie, je kan invoegen waar je maar wilt. Ik zoek een plekje en kan vrij snel invoegen, maar als ik om me heen kijk wordt snel duidelijk dat ik verder achteraan sta dan gedacht. Zo veel renners heb ik nog nooit aan de start zien staan van een fietstocht waar ik zelf aan mee doe . Laat staan allemaal in hetzelfde wielershirt én met stuk voor stuk mooie, perfect schone en glimmende fietsen.

Het startschot valt om acht uur precies en we vertrekken richting de Via Appia. Over de hobbelige kasseitjes komen de eerste deelnemers in de problemen, zij hebben de techniek van het rijden over hobbelige wegen nog niet onder controle en stuiteren alle kanten op. Aflopende kettingen door verkeerd schakelen zijn veelal het gevolg. Al slalommend rijd ik steeds verder naar voren. Het schakelen is bij mij geen enkel probleem. Doordat de batterij van het EPS systeem in de staande zadelpenbuis van het frame is verwerkt zie je niet snel dat mijn fiets is uitgerust met elektronisch schakelen. Het wisselen van versnelling gaat zo moeiteloos dat er verbaasd word opgekeken door degene die mis schakelen op het lastige stuk.

Benieuwd naar het verdere verloop van de wedstrijd? Dit artikel is afkomstig uit Wielrenblad 2014 # 1. Mocht je dit magazine gemist hebben dan kun je deze bestellen in onze webshop. Voor het gemak kun je ook abonnee worden zodat je geen nummer meer hoeft te missen!