Onsaelig genieten op de Posbank
Fietsen in de bossen van Nationaal Park Veluwezoom
De Posbank, een prachtig natuurmonument in de zuidelijke Veluwe, is zeer goed te bewonderen vanaf de fiets. Er een dagje rondfietsen geeft je het gevoel alsof je op vakantie in het buitenlands natuurreservaat bent geweest.
Tekst: Erik Ruigewaard, Beeld: Dennis Bruin & Erik Ruigewaard
Het beboste gebied waar we vandaag zullen fietsen heeft haar naam te danken aan de halfronde stenen bank die staat op een prachtig uitzichtpunt. De Posbank is vernoemd naar de oud-voorzitter van de ANWB: G.A. Pos. Genietend van het prachtige uitzicht tref je op de bank de inscriptie: “Den Nederlanders deed hij Neerlands schoonheid kennen, waarderen en liefhebben.” Van die schoonheid rondom dit monument is alvast geen woord gelogen.
Op de ruime parkeerplaats van het sportcomplex in Papendal – de plek waar sportief talent in Nederland droomt van eeuwige roem en een podiumplaats – start onze tocht van 100 kilometer door een prachtig gebied in Gelderland. We kleden ons snel om, controleren routineus fiets en proviand om al na 200 meter lek te rijden. Hadden we maar niet van het fietspad moeten afwijken om het mountainbike parcours te checken. Geen nood. Snel en handig wisselt een nieuwe binnenband van eigenaar en we begeven ons naar het startpunt van de route op de Papendallaan.
We worden voor deze gelegenheid vergezeld door een tweetal dames die deze route jarenlang als trainingsgebied gebruikt hebben en ons dus haarfijn de bijzonderheden kunnen vertellen. De route kun je prima links- of rechtsom rijden. Wij verkiezen de route tegen de klok in, omdat de afdalingen en bochten dan op sommige delen wat beter uit de verf komen en voor de sportievere fietser wat meer trainingselementen biedt.
De weg gaat richting Rheden over een paar hele mooie fietspaden. Je hebt er geen last van hinderlijk autoverkeer en fietspaden zijn omgeven met hoge bomen. Witte strepen op de fietspaden lopen als een denkbeeldige perforatie door een groen laken. De zon prikt door een dik bladerdak en zet ons om de zoveel tijd in de spotlights. Bij vijftig tinten groen zijn we gestopt met tellen. Hoe mooi kan een bos zijn.
Armzalige grond
We fietsen blijkbaar rond in de Onzalige Bossen, want zo heet dit eeuwenoud bosgebied in de gemeente Rheden. De herkomst van deze naam is niet helemaal duidelijk, maar waarschijnlijk is het afgeleid van het woord ‘onsaelig’ wat armzalig betekent en duidt op een gebrek aan voedingstoffen in de grond. Vlakbij de Emma-Piramide, een karakteristieke uitkijkberg, ligt de eerste echte uitdaging. Een tweetal prachtige buitenlands aandoende bochten vlak achterelkaar met een mooi verval in hoogte. We hebben dit stukje route ‘per ongeluk’ een paar keer volledig gedaan. Je kunt hier keihard naar beneden knallen om daarna terug even lekker de beentjes testen. Je waant je even aan kop van het peloton in de laatste afdaling vlak voor de finish. Helaas is de bocht ook in trek bij motorrijders en auto’s. Het blijft hier oppassen geblazen.
Nee, we zijn duidelijk niet de enige die genieten van dit stukje. Diverse trainingsgroepjes passeren ons in beide richtingen. De dames die ons en passant even een bijles bochtentechniek serveren schieten in vloeiende stijl de bochten door. “Denk erom heren, niet over de witte streep heen, dat is absoluut not done.” We kunnen niets anders dan bewonderend toekijken. Een week na onze trip fietst een van onze twee gidsen, Rozanne Slik, overigens laatst zeer verdienstelijk in de Giro Rossa.
Fietspaden volgen elkaar in rap tempo op. Bomen flitsen voorbij en we verbazen ons nog steeds over de schoonheid van dit gebied. We naderen de kern van de tocht. De Posbank komt in zicht. Het beste moment om een kleine pauze te houden op het terras van het bijzondere paviljoen wat er naast ligt. We evalueren de visuele highlights van de weggereden kilometers. Ook onze twee vrouwelijke gidsen zijn nog steeds weg van het gebied ondanks de tig duizenden kilometers die ze rondom Papendal hebben weggetrapt.
Klimmen in autovrijgebied
Na de koek en zopie dient zich een echte uitdaging aan. De Lange Juffer, een autovrije klim. Dankzij de afdaling halverwege kent deze helling het grootste aantal hoogtemeters van Midden-Nederland – honderd en één om precies te zijn. De laatste driehonderd meter naar de Posbank met een stijgingspercentage van negen procent is de steilste helling van de Veluwezoom. De route zoals wij hem gereden hebben en die je kunt downloaden van onze website, kent een aantal van dit soort leuke klimmetjes. Je komt deze uitdagingen vanzelf wel tegen op het natuurmoment ‘de Stikke Trui’ of op de Zijpenberg.
Na het harde klimwerk neemt de fysieke moeilijkheidsgraad van de route wat af. We passeren Eerbeek en Loenen en gaan richting Hoenderloo in een gemoedelijk tempo. Zonder dat we het weten hebben we al ruim de helft van de route met onze pedalen weggemalen. We passeren het gehucht Woeste Hoeve en staan even later letterlijk en figuurlijk even stil bij het verleden. Hier staat een indrukwekkend monument ter nagedachtenis aan de verschrikkingen uit de Tweede Wereldoorlog.
In Hoenderloo stoppen we bij de ijssalon. Deze is ons met nadruk aangeraden. Terecht. We genieten van een wel heel lekker ijsje. Het ijssalon is bijzonder populair zo blijkt. Je staat er op een mooie dag wel even in de rij. Gelukkig is het een plezier om te zien hoe gracieus de dame achter de counter met een grote spatel het ijs op de hoorntjes drapeert. Ze is een pro. Genieters als we zijn, valt ons oog ook nog op een lonkende bakkerij, maar we houden ons in en besluiten heel spartaans door te gaan. In Hoenderloo kun je jezelf goed belonen, zover is duidelijk.
Het laatste stuk: knallen
De omgeving wordt langzaamaan wat opener en de route wat vlakker. Beekbergen laten we rechts liggen en we verlaten de dicht beboste gebieden en vervolgen onze route richting Otterloo. We zien via de Apeldoornseweg dat open stukken heide worden afgewisseld met stroken bos. De bewegwijzering in de buurt van Otterloo maakt duidelijk dat het Kröller-Müller Museum om de hoek ligt. Mocht je je kennis van moderne kunst willen ontwikkelen? Wij hebben verder geen ander entertainment dan onze fiets nodig. We genieten volop en merken dat de totale afstand van honderd kilometer op de kop af goed te doen is. Er zijn genoeg punten onderweg om even te stoppen en jezelf te trakteren op een welverdiende lekkernij. Je kunt natuurlijk ook stevig doortrappen en kijken of je je vrienden op Strava kunt kloppen.
Het laatste stuk van de route is vergeleken met de eerdere tachtig kilometer visueel wat minder aantrekkelijk. Het gaat vrijwel alleen maar rechtdoor en kent weinig hoogteverschil. Het tempo mag daarom wel wat omhoog om de calorieën die we in Hoenderloo hebben opgedaan weg te trappen. Vooral Rozanne vindt het tijd om te laten zien dat we toch echt aan het racefietsen zijn. Ze houdt de vaart er goed in. De tijd van cruisen, wegdromen bij het landschap en ijsjes eten ligt nu achter ons. Kop over kop dendert ons treintje naar eindpunt. Het gaat hard.
We stuiven al snel de parkeerplaats op bij het sportcomplex. De parkeerplaats is stukken rustiger dan tijdens ons vertrek. De trainingsfaciliteiten in Papendal komen rond deze tijd blijkbaar tot rust. Sporters en hun begeleiding hebben hun tocht naar sportieve roem tijdelijk gestaakt, alles ademt rust.Wij sluiten deze prachtige dag af met een rit terug naar Noord-Holland. Met het gevoel alsof we een dagje naar het buitenland zijn geweest.
